Retourtje maan!

In De Volkskrant las ik een stuk over de krapte op de arbeidsmarkt. In veel sectoren is het nu moeilijk voldoende werknemers aan te trekken…er zijn zelfs werkgevers die aspirant-werknemers een reis naar de maan beloven als ze bij hen komen werken. De centrale vraag in het artikel is of deze gespannen arbeidsmarkt werknemers gouden tijden gaat brengen…Er wordt meteen voorspeld dat dit niet het geval is: werknemers zijn slecht georganiseerd, waardoor vakbonden weinig in de melk te brokkelen hebben. Werkgevers worden niet gedwongen substantieel méér te betalen. Dus zodra je terug bent van je maanreisje, sta je waarschijnlijk weer in de kou…

Ik word altijd verdrietig van dit soort berichten. Wat mij vooral verdrietig maakt is de tweedeling die nog steeds bestaat: je bent werkgever of werknemer en je onderhandelt keihard om er voor jouw kant zoveel mogelijk uit te halen. Er zijn winnaars en verliezers. Uiteindelijk wordt niemand hier heel blij van…

Dit kan toch anders? Zijn werkgever en werknemer niet twee kanten van dezelfde medaille? Is de scheidslijn in wezen niet kunstmatig? Ben je als werkgever niet óók werknemer omdat je je inzet voor het doel dat je met je bedrijf beoogt? Ben je als werknemer niet óók werkgever omdat het bestaan van het bedrijf en het werk dat je doet je een bestaansbron biedt. Je voelt je betrokken en je werk maakt het als het goed is mogelijk samen met anderen te werken aan zaken die je graag wilt neerzetten in de maatschappij. Als werknemer heb je net zo goed belang bij het continueren, groeien en ontwikkelen van het bedrijf, al heb je officieel weinig in de melk te brokkelen…

De nieuwe economie ziet het bestaan van tweedelingen niet langer als nuttig en wil naar de eenheid. Als je uitgaat van eenheid, van een gemeenschappelijk doel, zijn er altijd alleen nog maar winnaars…

Concreet bepleit de nieuwe economie mede-eigenaarschap van alle betrokkenen bij een bedrijf. Energie, arbeidskracht zijn op zijn minst net zo belangrijk om in een organisatie te investeren als louter kapitaal….

Uiteindelijk zou een onvoorwaardelijk basisinkomen mensen de mogelijkheid kunnen geven onafhankelijk te zijn van een baan en bewust te kiezen voor betrokkenheid bij organisaties, bedrijven, processen, doelstellingen die aansluiten bij wat iemand via arbeid echt vanuit zijn hart wil neerzetten op aarde. Zou dat niet veel meer moois kunnen opleveren dan de werkdwang waarin we onszelf gemanoeuvreerd hebben?

Er is nog veel te doen om te zorgen dat de splijtzwam van tweedeling verdwijnt. Als we dit zouden willen, moeten we wel samen bewust deze weg inslaan en kijken hoe we de eerste stappen kunnen zetten…

Wil je hierover doorpraten, discussiëren, meeschrijven, je mening geven of wat dan ook? Neem contact op!