Filthy rich

Van de week bezochten wij – voor mij natuurlijk een must see – de film the Triangle of Sadness. In essentie gaat het over de relatie tussen bezit en macht.

Het verhaal in het kort (ik doe mijn best niet te spoilen en geloof me, het is lichtvoetig drama):

Deel I: een mooi modellenstel – de adembenemende jongen een beetje op zijn retour, het schitterende meisje een rijzende ster in de modewereld, natuurlijk ook influencer en degene met verreweg het hoogste inkomen – maakt ruzie over betaalgedrag en gender.

Deel II: het modellenstel vaart gratis mee op een ultra luxe cruise voor extreem vermogenden en aanschouwt en ervaart de lachwekkende, maar vaak ook intrieste uitwassen van smerig veel geld bezitten. Het personeel mag geen ‘nee’ zeggen en is speelbal van de grillen van de exorbitant rijke passagiers, die hun kapitaal hebben verworven met wapens en mest. De kapitein (gespeeld door good old Woody Harrelson) is een enfant terrible. Door zijn toedoen escaleert alles en valt het schip ten prooi aan rovers die het schip laten exploderen. (Oh, echt, gaat dat zien!)

Deel III: het modellenstel, enkele exorbitant rijken en wat bemanning belanden op een schijnbaar onbewoond eiland. De cleaning lady weet als enige hoe vissen te vangen, hoe vuur te maken hoe aan water te komen. Zij draait de rollen om en neemt – ik moet zeggen met verve – de macht over. Inclusief dubieuze seksuele privileges. Maar zij doet niks anders dan de kapitalistische, heersende denkwijze kopiëren.

Deel III zou ik daarom willen herschrijven!

Waarom wordt niet verteld dat hier spontaan een creatieve, nieuwe manier ontstaat om om te gaan met economische macht. Ik maak zelf deel uit van de zelfbewuste underdog die haarfijn aanvoelt dat het omdraaien van rollen alleen maar tot herhaling leidt…

Wat denk jij?